Czasy są trudne dla demokracji w Polsce. Demokracja zawsze była narażona na działanie skrajnych opinii i dogmatycznej pewności. Tragedie ujawniają straszliwe konsekwencje widzenia rzeczy w czerni i bieli, a więc zachęcaja do rozpoznawania odcieni szarości. Oczywiście tragedia może się wydawać odległa i nieistotna. Dla wielu jest ona słabo pamiętana jako coś związane z pychą i tragicznymi wadami. To nie przypadek, że demokracja i tragedia powstały w tym samym czasie właśnie w starożytnych Atenach.
Nie jest pewne jak tragedia powstała, ale pewne jest że ewoluowała wraz z demokracją Aten. Ateńczycy rozumieli, że to co widzieli na scenie uczyło ich prawd i sposobów myślenia istotnych dla ich roli jako obywatele. Podobnie jak w przypadku sądów, tragedia była instytucją obywatelską.
Najważniejsze tragiczne lekcje ostrzegają przed ekstremizmem. Takie konsekwencje nie są ograniczone do tragicznych bohaterów. Polityk jak np. Kaczynski jest zwyczajowo - jeśli nie przez naturę - w branży projekcji fałszywych obrazów samego siebie. A potem, kiedy Kaczynski dowiaduje się "prawdy" - która nie jest naprawdę tym, co mu się wydaje - może być przerażony, zawstydzony i będzie czuł się zdradzony. Kaczynski publicznie ględził od rzeczy, że w Polsce jest tradycja zdrady narodowej, wg. niego w genach, pieprzył o Polakach innego rodzaju.
Tragedia może nauczyć Kaczynskiego, że skoro ślepo przylgnął do własnej umysłowej perspektywy, to będzie nieuchronnie zmuszony do konfrontacji z przeciwnym punktem widzenia, z perspektywą której do tej pory nie chciał nawet rozważyć.
Tragedia kwestionowała czarno-białe myślenie obywateli Aten, aby otworzyć ich umysły na perspektywy innych. To nie znaczy, że starożytne Ateny były doskonałe. Tam roiło się od ksenofobów i demagogów. Tak jak teraz w organizacji partyjnej Kaczynskiego.
Atenom potrzebna była tragedia. Kaczynskiemu też jest potrzebna.
